Το Ελληνικό Θαύμα

Η πορεία του Δυτικού Τεχνολογικού Πολιτισμού δεν ήταν μια αύξουσα γραμμική εξέλιξη όπως συνήθως νομίζουμε αλλά μια ανάπτυξη, καταστροφή, επανάκτηση και κορύφωση κατά τον 3ο και 2ο αιώνα π.Χ. μια απώλεια αυτής της Τεχνολογίας στους επόμενους αιώνες και μια σταδιακή επανάκτησή της, με τον 14ο αιώνα μ.Χ. να ισοβαθμίζει την τεχνολογία αιχμής του 2ου αιώνα π.Χ.

Η εξέλιξη της σημερινής τεχνολογίας θα ήταν αμφίβολη χωρίς την «ανέξοδη επανάκτηση» από το Δυτικό Πολιτισμό μετά από 1.500 χρόνια ωρίμανσης αυτής της αξιοθαύμαστης λησμονημένης Αρχαιοελληνικής Τεχνολογίας.
Η εξερεύνηση των εποχών από τα παλαιολιθικά χρόνια μέχρι την Ελληνιστική περίοδο, όπου η Τεχνολογία Αιχμής δεν κατοχυρωνόταν αποδεικνύει πόσα περισσότερα από όσα νομίζουμε χρωστά ο σύγχρονος Δυτικός Τεχνολογικός Πολιτισμός στους Έλληνες.

Συνέχεια ανάγνωσης ...


Το πρόγραμμα «Το Ελληνικό Θαύμα» πραγματοποιήθηκε το σχολικό έτος 2015-2016 σε μαθητές/τριες των Β' και Γ' Τάξεων του 5^ου Γυμνάσιο Αγ. Παρασκευής.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κατά την αρχαιότητα και μεταξύ πολλών θαυμάσιων πολιτισμών, στην Ελλάδα συνέβη το «Θαύμα»: η γέννηση της φιλοσοφίας και όλων των επιστημών. 

Στην Ελλάδα γεννήθηκε η θεωρητική σκέψη, τα θεωρητικά μαθηματικά και πάνω σε αυτά βασίστηκαν, αναπτύχθηκαν και θριάμβευσαν όλες οι άλλες επιστήμες, όπως είναι η αστρονομία, η φυσική, η βιολογία, η ορυκτολογία και φυσικά ... η τεχνολογία.

Το Ελληνικό Θαύμα είναι όλα αυτά που αποτελούν τον πολιτισμό μας, το λεγόμενο δυτικό πολιτισμό.
Ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο θα μας βοηθήσει να γνωρίσουμε τεχνολογικά επιτεύγματα και άλλα στοιχεία που μαζί με την επιστήμη που γέννησε ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, άνοιξαν νέους  δρόμους για την τεχνολογική πρόοδο.

Το ταξίδι αυτό θα μας βοηθήσει να αναπτύξουμε λίγο περισσότερο την ιστορική μας συνείδηση καθώς και την αντίληψή μας για τον αρχαιοελληνικό κόσμο  που διαμορφώνεται από την νηπιακή μας ηλικία κυρίως από: τη Μυθολογία, την Ιστορία, τα σχολικά μαθήματα, τις επισκέψεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, τον κινηματογράφο και το θέατρο.

Γνωρίζουμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες αγάπησαν και ασχολήθηκαν με τη φιλοσοφία, την ποίηση, το θέατρο, τις επιστήμες αλλά λίγοι από εμάς γνωρίζουν το μέγεθος της τεχνολογικής γνώσης και το πλήθος των τεχνολογικών επιτευγμάτων τους.

Προσπαθούσαν οι αρχαίοι Έλληνες να κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη, όπως εμείς σήμερα;
Τους ενδιέφερε να ξεπερνάνε διαρκώς τον εαυτό τους, όπως εμείς σήμερα;
Καταπιάνονταν με τεχνολογικά gadgets μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσουν, όπως εμείς σήμερα;
Νομίζετε πως τους έλειπε κάτι; Οτιδήποτε;
Μήπως η σύγχρονη τεχνολογία δεν είναι και τόσο σύγχρονη;

Η ζώσα ιστορική συνείδηση
Για να καταλάβουμε καλύτερα πως σκέφτονταν οι αρχαίοι Έλληνες και τι ικανότητες είχαν, ας φανταστούμε ότι είμαστε ο καθένας από μας, ένας απ’ αυτούς!
Την ιστορική μας συνείδηση θα διέκρινε μια βαθιά ριζωμένη συνέχεια και συνέπεια.
Θα θεωρούσαμε τους εαυτούς μας απογόνους όχι μόνον των ηρώων της Μινωικής και Μυκηναϊκής εποχής αλλά και των «θεών» που έζησαν στη γη τα πανάρχαια χρόνια και αποτέλεσαν τους γενάρχες μας.  
Κάθε ελληνικό φύλο και κάθε αριστοκρατική οικογένεια ανήγαγε την καταγωγή της σε κάποιον «θεϊκό» πρόγονο.
Αν συνομιλούσαμε με κάποιον «γνωστό μας» αρχαίο Έλληνα της Κλασσικής Εποχής, μορφωμένο ή απαίδευτο, γνωστό ή άσημο, πλούσιο ή φτωχό, θα μας εξέπληττε η ζώσα ιστορική του συνείδηση:
Ως «σήμερα» θεωρούσε την πρώτη χιλιετία π.Χ. (Εποχή του Σιδήρου, «σιδηρούν» γένος»)
Το «χθες» ήταν η Κρητο-Μυκηναϊκή εποχή των Ηρώων (Εποχή του Χαλκού, «χάλκειον γένος»)
Το «προχθές» ήταν η εποχή των «θεών» και των «τιτάνων» («χρύσειον & «αργύρεον»  γένος)

Το «Προχθές»

Γεωλογικά η περίοδος αυτή εντοπίζεται στο τέλος των ανακατατάξεων στον ελλαδικό χώρο, τη δημιουργία της Πίνδου, την ανάδυση της Αιγαιίδος και τη διαμόρφωση της χερσαίας ζώνης στη νότια Ευρώπη περίπου στο 50.000π.Χ. και εγγύτερα.
Είναι η τελευταία περίοδος της εποχής των παγετώνων
Οι άνθρωποι μεταβαίνουν δειλά – δειλά από την νομαδική ζωή των κυνηγών – συλλεκτών σε μόνιμη κατοίκηση περιοχών. Καλλιεργούν τη γη, αναπτύσσουν την κτηνοτροφία, συμβιώνουν σε κοινότητες και αναπτύσσουν τους πρώτους πολιτισμούς στις εύκρατες περιοχές.
Η πρώτη γενιά είναι αυτή του βασιλέα Ουρανού, Ουρανίωνες θεοί (Ουρανός, Γαία).
Σύμφωνα με το Διόδωρο Σικελιώτη ο βασιλέας Ουρανός ήταν ο πρώτος που: «υποχρέωσε τους υπηκόους του να βγουν από την ανομία και τον ζωώδη βίο, τους έμαθε να καλλιεργούν καρπούς και να τους αποθηκεύουν».
Όταν ο Κρόνος ένας από τους γιους του Ουρανού ανεβαίνει στον θρόνο, δεν αφήνει καλή εντύπωση στην ανθρώπινη μνήμη. Η βασιλεία του χαρακτηρίζεται από ασέβεια και πλεονεξία.
Οι άνθρωποι ξεσηκώνονται κατά της Κρόνιας τυραννίας με ηγέτη το γιό του, Δία.
Ξεσπά ένας αγριότατος παγκόσμιος πόλεμος που μένει χαραγμένος στους ανθρώπους σαν Τιτανομαχία και ο Δίας τελικά επικρατεί.
Όταν ο τελευταίος των τριών βασιλέων ο Δίας, ανακηρύσσεται σε κοσμοκράτορα και εκπολιτιστή της οικουμένης, εισάγει το θεσμό της δικαιοσύνης, τα δικαστήρια, τον Νόμο και την Ειρήνη. Στη βασιλεία του επικρατεί η ηθική και η ευνομία.
Ο τεχνολογικός πολιτισμός φτάνει σε υψηλά επίπεδα.

Ο μύθος αναλαμβάνει να κρατήσει στη μνήμη των Ελλήνων τα επιτεύγματα εκείνης της λαμπρής εποχής:Η θρυλική Ατλαντίδα, ο φτερωτός Ερμής, ο Πήγασος, ο Φαέθων με το ιπτάμενο άρμα του, ο σιδηρουργός Ήφαιστος είναι οι απόηχοι εκείνου του χρυσού και αργυρού Γένους.

Ο σιδηρουργός Ήφαιστος

Έντονες και αξιοπερίεργες αναφορές που έχουν διασωθεί και παραπέμπουν σε μυθολογικές – προϊστορικές εποχές, καθιστούν τον Ήφαιστο έναν ξεχωριστό θεό. Ενώ η γενικότερη αντιμετώπιση του από τους άλλους θεούς είναι προβληματική, τον θέλουν δηλαδή και δεν τον θέλουν, τον αποπέμπουν αλλά και τον κάνουν αθάνατο, μπορεί να θεωρηθεί ως ο πλέον αινιγματικός θεός του Ολύμπου.

Κύριος της φωτιάς, κάτοχος πολλών μηχανικών γνώσεων, ξεπερνά κατά πολύ τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής του. Θαυμαστά του έργα είναι: η υπέροχη ασπίδα της Αθηνάς, οι κεραυνοί του Δία, το θαυμαστό δίχτυ που φυλάκισε την Αφροδίτη με τον Άρη, μια σειρά χρυσών γυναικών που τον βοηθούσαν στο εργαστήριό του και μπορούσαν να μιλούν.

Περίφημη είναι η αναφορά για κατασκευή μιας πολυθρόνας στην οποία παγίδευσε τη μητέρα του Ήρα και μία σειρά τραπεζιών με 3 πόδια, εφοδιασμένα με τροχούς, που είχαν τη δυνατότητα να πηγαίνουν στις συνελεύσεις των θεών και να γυρίζουν πίσω μόνα τους.

Όλα τα παραπάνω κρύβουν μίαν άγνωστη σε εμάς γνώση που την  ανακαλύπτουμε εκ νέου σήμερα.

Η τελευταία σημαντική γεωλογική ανακατάταξη, συνδέεται με τη λήξη της εποχής των παγετώνων και μένει στη μνήμη των λαών με το μύθο του Κατακλυσμού. Είναι το τραγικό τέλος του οικουμενικού πολιτισμού των Διογενών θεών. Η ανθρωπότητα οπισθοδρομεί και για τους Έλληνες ο Δευκαλίωνας και η Πύρα αναλαμβάνουν την αναγέννησή της.

Η ανθρώπινη μνήμη αδυνατίζει, για χιλιετίες βασιλεύει η άγνοια και λίγοι μεταφέρουν το λαμπρό παρελθόν προφορικά από γενιά σε γενιά.

Πολύ αργότερα τα Μαντεία, τα Ιερά και τα Μυστήρια αναλαμβάνουν να διατηρήσουν τις σπίθες φωτός των Προκατακλυσμιαίων Ελλήνων και ανεβάζουν στον Ουράνιο Όλυμπο τον Δία αναγορεύοντάς τον σε «πατέρα θεών τε και ανθρώπων».

Το «Χθες»

Ύστερα από πολλές χιλιετίες οπισθοδρόμησης ανατέλλει περί το 3.000π.Χ. ο Μινωικός και ο Κυκλαδικός Πολιτισμός.

Μινωίτες και Κυκλαδίτες επικρατούν στην ανατολική Μεσόγειο λόγω της στρατηγικής θέσης και του ορυκτού πλούτου των νησιών του Αιγαίου (οψιανός [Μήλος], σμύριδα [Νάξος], μόλυβδος [Σίφνος], χαλκός [Κύθνος, Σέριφος], μάρμαρο [Πάρος]), την εκμετάλλευση της θάλασσας, του εμπορίου και φυσικά της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και της κεραμικής.

Έξυπνος λαός οι Μινωίτες, χρησιμοποιούν την οικονομική τους επιρροή και όταν φτάνουν σε υψηλό πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο, πολεμούν μόνον όταν εξαντλούν κάθε διπλωματικό μέσο.

Οι τεχνικές γνώσεις εκείνης της εποχής στην αρχιτεκτονική, την κατασκευή αυτομάτων, τις πτητικές μηχανές, ή τη ναυσιπλοΐα βρίσκονται ανάμεσα στο μύθο και την παργματικότητα και μας εκπλήσσουν.

Ο οικισμός ακρωτηρίου Θήρας (16^ος αιώνας π.Χ.) σύμφωνα με τις ανασκαφές του Σπ. Μαρινάτου με πληθυσμό 30.000 κατοίκους, δείχνει μια εξελιγμένη και εκλεπτυσμένη αστική κοινωνία η οποία ντυνόταν με πολυτέλεια, κομψότητα και εντυπωσιακή πολυχρωμία.

Η πολεοδομική οργάνωση ήταν άριστη με δρόμους, πλατείες, πολυώροφα κτίρια με πλούσιες τοιχογραφίες, οργανωμένες αποθήκες, βιοτεχνικούς χώρους και πλήρως ανεπτυγμένο αποχετευτικό σύστημα που περνούσε κάτω από το λιθόστρωτο και συνδεόταν με τα σπίτια.

Την ίδια άποψη έχουμε και για τα ανάκτορα της Κνωσσού σύμφωνα με τις ανασκαφές του Άρθρουρ Έβανς. Οι υψηλές τεχνικές γνώσεις και η αρχιτεκτονική τελειότητα αποδεικνύονται από τα πολυώροφα κτίρια, τις πρωτότυπες κατασκευαστικές επινοήσεις, τους φωταγωγούς, τα πολύθυρα, τη χρήση δοκαριών για ενίσχυση της τοιχοποιίας, το σύνθετο αποχετευτικό και υδρευτικό δίκτυο την ποικιλία δομικών υλικών, τα χρωματιστά κονιάματα και τις υπέροχες τοιχογραφίες.

Στις ανασκαφές του Σπ. Μαρινάτου στη θέση Ακρωτήρι το 1973, βρέθηκαν τοιχογραφίες με 7 από τα περίφημα πλοία της Θήρας (1.500 π.Χ.).

Οι κατασκευές αυτές μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι Κυκλαδίτες είχαν φτάσει σε θαυμαστά επίπεδα ναυπηγικής.

Τα πλοία θεωρούνται πολύ προωθημένης τεχνολογίας και ανατρέπουν τα δεδομένα για τις θαλάσσιες δραστηριότητες εκείνης της εποχής.

Σαν μηχανικό τεχνητό πλάσμα ο Τάλως οφείλει τη κατασκευή του είτε στο Δαίδαλο είτε στον Ήφαιστο κατ' εντολή του Δία.

Κατασκευασμένος από μπρούντζο, διέθετε μία μοναδική φλέβα με το Ιχώρ, «το αίμα των Αθανάτων» να κυλάει μέσα του. Κύριο έργο του ήταν να διατρέχει τις ακτές της Κρήτης, να σκοτώνει τους εισβολείς και επιπλέον να μεταφέρει τους νόμους του Μίνωα. Χαρακτηριστικός είναι ο «θάνατος» του Τάλω από τον Αργοναύτη Ποία όταν τόξευσε το χάλκινο καρφί στη φτέρνα του και χύθηκε ο «Ιχώρ».

Αν αυτά είναι στοιχεία ενός μύθου, τότε ο μύθος αναφέρεται σε κάποιο ρομπότ, ίσως από τα πιο εξελιγμένα που κατασκεύασε ο Ήφαιστος.

Μεγάλος μύστης και κάτοχος γνώσεων ο Δαίδαλος έμεινε στην ιστορία  αθάνατος με τις περίφημες κατασκευές και τα έργα του όπως το  Λαβύρινθο, το Παλάτι της Κνωσσού, κινητά αγάλματα που δούλευαν με υδράργυρο και φύλαγαν τον Λαβύρινθο, μία τεχνητή αγελάδα για τη γυναίκα του Μίνωα Πασιφάη, καθώς και ξύλινες, κινούμενες κούκλες για την οικογένεια του Μίνωα.

Πέρασε στο μύθο με την κατασκευή δύο ατομικών πτητικών μηχανών που κινούνταν με την ανθρώπινη δύναμη με τις οποίες απόδρασαν από την Κρήτη με το γιό του Ίκαρο. 

Έλληνας ποδηλάτης  ο Κανέλλος Κανελλόπυλος επανέλαβε το κατόρθωμα σε πτήση 3 ωρών και 54 λεπτών από την Κρήτη στη Σαντορίνη το 1988 με ποδοκίνητο ανεμόπτερο.

Οι γεωλογικές ανακατατάξεις όμως δεν σταματούν. Οι ενδογενείς δυνάμεις συνεχίζουν να διαμορφώνουν τον ελλαδικό χώρο. Το ηφαίστειο της Σαντορίνης ξυπνά (~1.600π.Χ.) και είναι ο καθοριστικός παράγοντας για τη δύση του Μινωικού και την ανατολή του Μυκηναϊκού πολιτισμού.

Ύστερα από καταρρακτώδεις βροχοπτώσεις συνέπεια αλλαγής του κλίματος από την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, Αχαιοί μηχανικοί του μυστηριώδους ελληνικού φύλου των Μινύων, κατασκευάζουν ευρείας κλίμακας αρδευτικά, αποξηραντικά έργα και έργα εσωτερικής ναυσιπλοΐας στην περιοχή της Κωπαΐδας (1.450π.Χ.).

Οι αυξημένες γνώσεις μηχανικής και τεχνολογίας των Μινύων προκαλούν την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα.

Ποιος θα πίστευε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πυραμίδες; Και όμως, η πυραμίδα στο χωριό Ελληνικό του Άργους (2.500 π.Χ.) είναι η πιο χαρακτηριστική αδιάψευστη μαρτυρία. Μοναδικά δείγματα αρχιτεκτονικής Αχαιών μηχανικών υπάρχουν 6 διάσπαρτες στην Πελοπόννησο και εξακολουθούν να παραμένουν ένα μυστήριο.

Η εποχή των ηρώων,

του Ηρακλή [Ηρακλείδες Αχαιοί], του ισχυρού, άφοβου, ακατάβλητου ήρωα και εκδικητή της ανθρώπινης αδικίας,

του Αχαιού «μυθικού» βασιλιά Θησέα, που σφραγίζει τη μεταβίβαση της εξουσίας από τους Μινωΐτες στους Μυκηναίους με τους γάμους του με τη «μυθική» κόρη του Μίνωα, Αριάδνη,

και των Αχαιών Αργοναυτών, με τη «μυθική» ναυτική τους εκστρατεία στον Εύξεινο Πόντο και την ανάγκη για νέες αγορές και πρώτες ύλες,

κλείνει με τα Τρωικά [μεταβίβαση της εξουσίας από τους Ηρακλείδες Αχαιούς στους Ατρείδες Αχαιούς], για τον έλεγχο των θαλάσσιων οδών Αιγαίου – Ευξείνου και την απόκτηση αγαθών

και την Οδύσσεια όπου γίνεται μια ακόμη προσπάθεια για νέες αγορές και πηγές πρώτων υλών προς τη δυτική Μεσόγειο θάλασσα.

Παράλληλα το πλούσιο ελληνικό υπέδαφος τροφοδοτεί τους γηγενείς πληθυσμούς με τα μεταλλεύματά του. Η πρώτη μεταλλευτική δραστηριότητα στο Λαύριο εντοπίζεται το 3.000 π.Χ. και οι συστηματικές εργασίες εξόρυξης μεταλλευμάτων αρχίζουν το 1.200π.Χ. Στην περιοχή του Θορικού βλέπουμε βιομηχανικό χωριό, γαλαρίες, φρεάτια, πλυντήρια, οχυρά, θέατρο και άλλα στοιχεία που δίνουν μια σύνθετη εικόνα για τη ζωή των κατοίκων της περιοχής.

Στη γύρο περιοχή υπήρχε μαζική εκκαμίνευση και τήξη των μετάλλων, τεχνικές εμπλουτισμού των μεταλλευμάτων και μηχανοποίηση της κοπής νομισμάτων.

Στο χωριό Στενό της Αρκαδίας ήρθε στο φως μοναδικής σπουδαιότητας πανάρχαιο μεταλλευτικό κέντρο χρονολογούμενο ανάμεσα στο 2.500-2.200π.Χ.

Πρόκειται για ένα σύνολο 6 έως 7 μονάδων χύτευσης μετάλλων και υψικαμίνων που αποτελούν προηγμένη μορφή μεταλλευτικής τεχνολογίας, ένα άγνωστο έως τώρα κέντρο βαριάς βιομηχανίας.

Τα ευρήματα εξετάστηκαν στο Δημόκριτο και η ανακάλυψη τους ανατρέπει παλιές απόψεις για την ελληνική τεχνολογία στην αρχαιότητα.

Σε μεγάλο υψόμετρο και σε εξαιρετικά δυσπρόσιτη περιοχή πάνω από την Κάρυστο στο βουνό Όχη της Εύβοιας ανακαλύπτουμε το αινιγματικό δρακόσπιτο (1000π.Χ.) του οποίου ο τρόπος κατασκευής και η χρήση του παραμένουν άγνωστες μέχρι σήμερα.

Το «Σήμερα»

Το «χάλκειον» Γένος δίνει τη θέση του στο «σιδηρούν». Βρισκόμαστε ήδη στο «Σήμερα».

Ο Ελληνισμός την τελευταία χιλιετία πριν τη γέννηση του Χριστού αλλάζει σελίδα.

Χαρακτηρίζεται από τους Μηδικούς πολέμους, την καθιέρωση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου στις αχανείς εκτάσεις της Ανατολής και την υποταγή των Μήδων στο μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού.

Ιδρύονται και κυριαρχούν οι Φιλοσοφικές Σχολές και αναπτύσσονται οι Επιστήμες με το Θαλή, τον Πυθαγόρα, τον Ευκλείδη, το Δημόκριτο, τον Αριστοτέλη, τον Ηράκλειτο, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και πολλούς άλλους να ανοίγουν πρωτόγνωρους δρόμους στη σκέψη.
Η οικονομία, η κοινωνία, το εμπόριο, η τεχνολογία εξελίσσονται ταχύτατα. Πραγματοποιούνται σπουδαία τεχνικά δημόσια έργα.

Ανάμεσά τους είναι η κατασκευή της περίφημης σήραγγας του Ευπαλίνου (520π.Χ.) μήκους 1.040 μέτρων, που εντασσόταν στα λεγόμενα μεγαλεπήβολα Πολυκράτεια έργα στη Σάμο.
Η σήραγγα σχηματίστηκε με ταυτόχρονη διάνοιξη και από τις δύο πλευρές του όρους Άμπελος. Τα συνεργεία χρειάστηκαν 10 χρόνια για να την ολοκληρώσουν και να συναντηθούν στη μέση της απόστασης με μικρή παρέκκλιση. Ένα δύσκολο έργο ακόμη και σήμερα και σκοπός ήταν η ύδρευση της πρωτεύουσας του νησιού, το σημερινό Πυθαγόρειο.

Άλλο σημαντικό έργο αρχαίας μηχανικής ήταν ο Δίολκος των Νεών στην Κόρινθο (600π.Χ. – 47π.Χ.) που ένωνε τα δύο λιμάνια της αρχαιότητας, τις Κεχρεές από το Σαρωνικό κόλπο και το Λέχαιο από τον Κορινθιακό κόλπο. Σκοπός ήταν η αποφυγή του περίπλου της Πελοποννήσου  με τον ιδιαίτερα επικίνδυνο Κάβο Μαλέα. Η παράδοση θέλει πρώτο στην ιδέα τον Περίανδρο τύραννο της Κορίνθου το 600π.Χ., αλλά τα εγκαίνια της διάνοιξης έκανε ο Νέρων το 67π.Χ. σκάβοντας με μια χρυσή αξίνα και μεταφέροντας το πρώτο ζεμπίλι χώμα.

Ένα περίπλοκο έργο υδραυλικής μηχανικής, ιδιωτικής κατασκευής ήταν το υδραυλικό σύστημα παροχής νερού σε αγροικία στην Περαχώρα Κορινθίας (300π.Χ.) ίσως από το Δημήτριο τον Πολιορκητή. Τα ευρήματα δίνουν την εντύπωση τεράστιας κατασκευής που δυστυχώς δεν έχουν μελετηθεί διεξοδικά μέχρι σήμερα.

Όλα τα έργα μικρής ή μεγάλης κλίμακας οι Αρχαίοι Έλληνες δεν τα άφηναν στην τύχη. Δημοσίευαν προκηρύξεις και υπέγραφαν συμβάσεις για την κατασκευή τους.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε :

την προκήρυξη κατασκευής λίθινης σκευοθήκης πλοίων στο λιμάνι της Ζέας στον Πειραιά με προδιαγραφές του αρχιτέκτονα Φίλωνα που τη σχεδίασε και η οποία παρουσιάσθηκε στον Αθηναϊκό Δήμο ώστε να προχωρήσει στην έγκριση και ανάθεση του έργου και

τη σύμβαση που υπέγραψε η πόλη της Ερέτριας με τον Χαιρεφάνη προκειμένου να μετατρέψει μια βαλτώδη έκταση σε καλλιεργήσιμη γη με εκχώρηση για 10 χρόνια. Η σύμβαση μεταξύ άλλων προέβλεπε παροχή εγγυήσεων, καταβολή μισθώματος, αποδείξεις φερεγγυότητας και τιμωρίες για τους επίορκους.

Την εποχή αυτή εντείνεται η αξιοποίηση και αποδοτική εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου.

Η Μεταλλευτική, η Μεταλλουργία και η Μεταλλοτεχνία παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ελληνικού πολιτισμού.

Αποδεικτικό στοιχείο για την ύπαρξη ενός τόρνου μετάλλων (~400π.Χ.) αποτελεί λίθινη επιγραφή που υπάρχει στην Ελευσίνα. Το κείμενο αφορά παραγγελία για την κατασκευή μπρούτζινων πόλων και εμπολίων ανάμεσα στους σπονδύλους των κιόνων της Φιλώνιας Στοάς.

Το γεγονός που συγκλονίζει είναι ότι η παραγγελία βασίζεται σε τεχνικές και χημικές προδιαγραφές τέτοιες που μέχρι τώρα δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ήταν δυνατό να υπάρχουν την εποχή εκείνη.

Η επιγραφή που ανακαλύφθηκε στην Ελευσίνα το 1893, δείχνει μια εποχή υψηλής τεχνολογίας στον τομέα παραγωγής και θερμικής κατεργασίας του χάλυβα.

Για την κατασκευή αγαλμάτων η διαδικασία χύτευσης των μετάλλων ήταν μια χρονοβόρα, επίπονη και υψηλών απαιτήσεων τεχνική.

Αρχικά, κατασκευάζονταν σιδηροί άξονες στήριξης του έργου. Πάνω σε αυτούς, ο γλύπτης απέθετε πηλό και έπλαθε το θέμα. Το σύστημα ψηνόταν σε κλίβανο και πάνω του έβαζε κερί. Εκεί ο καλλιτέχνης, έδινε τα χαρακτηριστικά και τις λεπτομέρειες, προσθέτοντας, πλάθοντας και ξύνοντας.

Σε ειδικά σημεία τοποθετούνταν κέρινοι κύλινδροι που κατέληγαν σε χοάνες και σε διόδους διαφυγής αερίων. Κατόπιν το όλο σύστημα καλυπτόταν με στρώματα πηλού, το άγαλμά, αντιστρεφόταν και γινόταν η εσοχή του τηγμένου μετάλλου στο σύστημα.

Οι «Πολεμιστές του Riace» (5ος αιώνας π.Χ.), που βρέθηκαν στο βυθό της θάλασσας στη Νότια Ιταλία, είναι δύο μοναδικά έργα ελληνικής τέχνης, αθηναϊκού εργαστηρίου με υλικό από την πόλη του Άργους. Μελετητές τα συνδέουν με το εργαστήρι του Φειδία και φιλοξενούνται στο Εθνικό Μουσείο της Μεγάλης Ελλάδας στο Ρέτζιο Ντι Καλάμπρια.

Τα αγάλματα στηρίζονται στο δεξί πόδι και ανασηκώνουν ελαφρά τον αριστερό ώμο (χιαστί). Το αριστερό πόδι, λυγισμένο ελαφρά, είναι λίγο πιο μπροστά από το δεξί. Στο αριστερό χέρι κρατούσαν ασπίδα. Στο δεξί χέρι, κρατούσαν ξίφος ή δόρυ, τα οποία δε βρέθηκαν. Οι ώμοι είναι τραβηγμένοι ελαφρά προς τα πίσω και το στήθος προτεταγμένο, γεγονός που προσδίδει στον πολεμιστή μια αγέρωχη στάση. Το κεφάλι τους είναι στραμμένο ελαφρά προς τα δεξιά και το βλέμμα τους ατενίζει μακριά.

Το κεφάλι, τα χέρια, τα πέλματα, τα μαλλιά και η γενειάδα ήταν ανεξάρτητα κομμάτια.

Τα χείλη και οι θηλές του στήθους ήταν από ερυθρό χαλκό ενώ το έργο είναι από πατιναρισμένο ορείχαλκο.

Τα δόντια ήταν από άργυρο, τα μάτια από ελεφαντόδοντο και πιθανόν στη θέση της κόρης να υπήρχαν πολύτιμοι λίθοι ή υαλόμαζα. Τα βλέφαρα ήταν κινητά.

Βρέθηκαν επίσης πάνω και πίσω από τα αφτιά, οπές οι οποίες πιθανόν να δέχονταν πρόκες ή βίδες που στήριζαν κάποιο στεφάνι ή διάδημα.

Η αιχμή της τεχνολογίας

Η εμπειρία μετουσιώνεται σε οργανωμένη γνώση και πειθαρχημένη εκτέλεση.

Η αιχμή της τεχνολογίας των αρχαίων Ελλήνων εμφανίζεται τον 3ο και 2ο π.Χ. αιώνα στη Μεγάλη Ελλάδα και στα ελληνιστικά βασίλεια με μέγιστη έμφαση στην ελληνιστική Αίγυπτο των Πτολεμαίων. Η τεχνολογία που επινοείται και χρησιμοποιείται σε όλους σχεδόν  τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας φτάνει σε τέτοια κορύφωση που δεν είχε εμφανιστεί ποτέ πουθενά αλλού. Στην επανάσταση αυτή συμβάλει η εξάπλωση της ελληνική γλώσσας και του πολιτισμού και η μοναδική συστηματική συγκέντρωση γραπτής γνώσης του τότε γνωστού κόσμου (700.000 τίτλοι συγγραμμάτων) στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, της πνευματικής πρωτεύουσας της γης.

Στον τομέα της Ναυπηγικής & Αεροναυπηγικής

Αποκορύφωμα της αρχαίας ναυπηγικής, συνέχεια των περίφημων πλοίων της Θήρας και σύμβολο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ήταν η Τριήρης (650-610 π.Χ.) που ναυπηγείται για πρώτη φορά από τον Κορίνθιο Αμεινοκλή.

Με την ομορφιά, την τελειότητα της κατασκευής και την ευελιξία της, σφράγισε την παρουσία της στη Μεσόγειο μετατρέποντάς την σε «Ελληνική θάλασσα».

Γρήγορο και ευέλικτο πολεμικό σκάφος είχε σαν κύριο οπλισμό το φοβερό έμβολο της πλώρης.

Οι κωπηλάτες ήταν ελεύθεροι Αθηναίοι πολίτες και μισθοδοτούνταν από το κράτος.

Τα πλοία αυτά συνέτριψαν στη Σαλαμίνα στις 28 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ. τους Φοίνικες και τους Πέρσες.

Τα χαρακτηριστικά της ήταν:

37μ. μήκος, 5,2μ πλάτος, 1,5μ βύθισμα

Εκτόπισμα: 70 τόνοι

Πλήρωμα: 210-216 άνδρες (170 κωπηλάτες)

Ανώτατη ταχύτητα: 12 μίλια

Τα ταξίδια στις θάλασσες έγιναν ευκολότερα χάρη σε φωτεινές προσωπικότητες της επιστήμης, οι οποίες έθεσαν το θεμέλιο λίθο στη γεωγραφία και τη χαρτογραφία όπως ο Αναξίμανδρος που ανακάλυψε το Γνώμονα και το Χάρτη (550π.Χ.) και πολύ αργότερα ο Μαρίνος ο Τύριος (60 – 130μ.Χ.) που ανακάλυψε την κυλινδρική προβολή του χάρτη.

Το έργο του τελευταίου έχει χαθεί και το γνωρίζουμε έμμεσα μέσω του Κλαύδιου Πτολεμαίου και του Άραβα γεωγράφου Αλ Μασαούντι.

• έγραψε έργο με τίτλο «Γεωγραφική Υφήγησις»,
• έκανε πολλούς χάρτες ακριβείας,
• ανακάλυψε την  κυλινδρική προβολή στην χαρτογραφία,
• έδωσε εξηγήσεις για την κυκλοφορία των ανέμων,
• καθόρισε τον πρώτο μεσημβρινό και
• χώρισε την υδρόγειο σε ωριαίες ατράκτους.

Σήμερα η συμβολή του Μαρίνου έχει αποκατασταθεί με την εργασία του  Νικ. Γ. Φωτεινού.

Την Ελληνιστική περίοδο ο εξαντλητικός ανταγωνισμός οδήγησε στην κατασκευή τεράστιων πολεμικών και εμπορικών πλοίων.

Η Συρακούσια (240 π.Χ.) ή αλλιώς «Κυρία των Συρακουσών» ήταν το πρώτο κρουαζιερόπλοιο  το οποίο συνδύαζε άνεση, μεταφορά εμπορικών φορτίων και πολεμικού εξοπλισμού.

Μοναδική περιγραφή του πλοίου έγραψε ο Μοσχίων. Το έργο του χάθηκε άλλα εκτεταμένη  περίληψη έκανε ο Αθήναιος.
Κατασκευαστής ήταν ο Αρχίας μετά από εντολή του Ιέρωνα (τυράννου των Συρακουσών).
Το πλοίο ήταν δυσκίνητο και δεν μπορούσε να μπει σε λιμάνι λόγο του μεγάλου εκτοπίσματός του.

Τα χαρακτηριστικά του ήταν:

μήκος: 80μ. εκτόπισμα: 4.000 τόνους
Πάνω κατάστρωμα: πολεμικές μηχανές
Μεσαίο κατάστρωμα: λουτρά, ναός, γυμναστήρια, κήποι, πέργκολες, βιβλιοθήκες κτλ
Κάτω κατάστρωμα: βοηθητικό προσωπικό, αποθήκες, δεξαμενές, στάβλοι, φούρνοι, μύλοι κτλ

Οι διάδοχοι του Αλέξανδρου επιδόθηκαν επίσης στην κατασκευή γιγαντιαίων πολεμικών πλοίων (210 π.Χ.).

Αρχικά το 315 π.Χ. ο Αντίγονος κατασκεύασε πλοίο με 7 σειρές κουπιών.

Ο γιος του Δημήτριος ο Πολιορκητής κατασκεύασε δεκατριήρη(;), δεκαπεντήρη(;) και δεκαεξήρη(;).
Οι Πτολεμαίoι τους μιμήθηκαν κατασκευάζοντας εικοσήρη(;), τριακοντήρη(;) και τεσσαρακοντήρη(;).
Η αντίληψη των πολλών σειρών κουπιών είναι μια ουτοπία. Με την Τριήρη εξαντλούνται οι σειρές κουπιών και πλέον αναφερόμαστε σε αριθμούς κωπηλατών.
Τα υπερφρούρια αυτά αργότερα αχρηστεύτηκαν λόγο του όγκου και της μικρής ταχύτητας.
Για 300-400 χρόνια άλλαξαν το σκηνικό στη θάλασσα και εξελίχθηκε η πολεμική τακτική.
Το όλο θέμα της ναυπήγισης τέτοιων πλοίων παραμένει ανοιχτό για οποιαδήποτε διερεύνηση

Ο πόθος «της πτήσης» ήταν έντονος στην αρχαιότητα. Όμως από το μύθο ως την πραγματικότητα υπάρχει τεράστια απόσταση. Αυτήν κάλυψε ο Δαίδαλος με τον Ίκαρο με την περίφημη πτήση τους από την Κρήτη. Αν η πτήση του Δαίδαλου και του Ίκαρου είναι «μυθική», το κατόρθωμα του Αρχύτα του Ταραντινού (425π.Χ.) όμως είναι ανατρεπτικό.

Ο Αρχύτας, φίλος του Πλάτωνα, είχε διακριθεί ως εξαιρετικός μαθηματικός, φιλόσοφος και μηχανικός.
Κατασκεύασε την πρώτη παγκοσμίως ιπτάμενη μηχανή. Την ονόμασε Περιστερά, λειτούργησε με ένα σύστημα αεροπροώθησης και πέταξε σε μία απόσταση 200 μέτρων. Έχουμε εδώ μία χρήση της αεροσυμπίεσης και αυτό δεν αποτελεί μυθολογία. Το πείραμα του Αρχύτα έχει διασωθεί στη φιλολογία και αποτελεί πραγματικότητα.

Στον τομέα των Πολεμικών Μηχανών
Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ο Πρεσβύτερος (430-367π.Χ.) είναι ταυτισμένος με την ιστορία της τεχνικής των πολεμικών μηχανών.

Δημιούργησε το πρώτο στον κόσμο Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών και συγκέντρωσε πλήθος μαθηματικών και μηχανικών, με σκοπό την ανακάλυψη νέων όπλων και τη βελτίωση των παλιών.

Αποτέλεσμα της έρευνας ήταν η αλλαγή του σκηνικού των πολεμικών συγκρούσεων στη στεριά αλλά και στη θάλασσα.

Το Ευθύτονο το πρώτο «πολυβόλο»

Ακριβής περιγραφή του δεν έχει διασωθεί. Λειτουργούσε όπως ένα τόξο. Η χορδή ήταν κατασκευασμένη από ανθρώπινα μαλλιά ή ζωικές ίνες. Γερά σχοινιά αποθήκευαν την κινητική ενέργεια που μετατρεπόταν σε δυναμική για να εκτιναχθεί το βέλος που βρισκόταν σε οριζόντια θέση. Το βεληνεκές ήταν πάνω από 400 μέτρα με  ολέθρια δύναμη κρούσης.

Λέγεται ότι ένας Σκύθης σκοτώθηκε από βέλος ευθύτονου, ενώ βρίσκονταν στην απέναντι όχθη ενός φαρδιού ποταμού και φορούσε την πανοπλία του.
Η εξέλιξη του οργάνου σε «πολυβόλο» περιλάμβανε μετάδοση κίνησης με αλυσίδα (αλυσοκίνηση) που ήταν μια παγκόσμια καινοτομία

Το Παλίντονο το πρώτο «πυροβόλο»
Ήταν παραλλαγή και εξέλιξη του ευθυτόνου και εκσφενδόνιζε λίθους μέχρι και 75 κιλών, σιδερένιες μπάλες, ή μυτερά παλούκια.

Χρησιμοποιούταν για βολές σε σταθερούς στόχους, όπως φρούρια, και ήταν σε σταθερή, ακίνητη βάση. Η δύναμη κρούσης του ήταν ολέθρια, αφού το βλήμα μπορούσε να ανοίξει τρύπα ή να ρίξει τοίχο!

Έμοιαζε με μικρό κτίριο ή πύργο και ήταν δύσκολη η αποσυναρμολόγηση  και συναρμολόγησή του. Η εξειδικευμένη ομάδα που το χειριζόταν ήταν ιδιαίτερα εκπαιδευμένη, γυμνασμένη και μορφωμένη  και χρησιμοποιούσε βοηθητικές μηχανές για τη βολή.
Ήταν ξακουστό γιατί από την πλευρά του στρατεύματος που το χρησιμοποιούσε, ήταν νικητήριο όπλο, ενώ για την άλλη πλευρά ολέθριο.

Η Ελεόπολις (290 π.Χ.), που χρησιμοποιήθηκε από το Δημήτριο τον Πολιορκητή κατά την πολιορκία της Ρόδου, περιλάμβανε εργατοκύλινδρο παραγωγής της κίνησης, χειροκίνητο μηχανισμό για την κίνηση του οχήματος, ιμαντιοκίνηση, οδοντοκίνηση και περιστρεφόμενες βάσεις τύπου Caster επιτρέποντας την ευχερή μετακίνηση προς όλες τις κατευθύνσεις.

Η εποχή του Αρχιμήδη
Ο Αρχιμήδης ο Συρακούσιος (287 - 212 π.Χ.), η μεγαλύτερη μαθηματική ευφυΐα μέχρι την εμφάνιση του Νεύτωνα, ταύτισε το όνομά του με την πολιορκία της γενέτειράς του από τους Ρωμαίους το 214-212π.Χ.

Κατασκεύασε πλήθος μηχανών για να αποκρούσει τους πολιορκητές.

γερανούς που σήκωναν τα πλοία
καταπέλτες κάθε μορφής και μεγέθους

κάτοπτρα για να καίνε τα πλοία 

Το έργο του υπήρξε ποσοτικά και ποιοτικά, τεράστιο. Ασχολήθηκε με την αρχιτεκτονική, τη μηχανική, τη γεωμετρία, την υδραυλική, την οπτική και την πολιορκητική.

Τα ηλιακά κάτοπτρα, συσσώρευαν ηλιακή ενέργεια και η δέσμη μεγάλης θερμικής ισχύος που δημιουργείτο κατευθυνόταν στο στόχο, προκαλώντας πυρκαγιά.

Η ύπαρξή τους αμφισβητήθηκε από πολλούς, με πρώτον τον Καρτέσιο.
Μεταγενέστεροι ερευνητές  πραγματοποίησαν το πείραμα, χρησιμοποιώντας παρόμοια υλικά, αλλά απέτυχαν, ή πέτυχαν εν μέρει.

Ο μηχανικός Ιωάννης Σακκάς το 1990 έκανε αναπαράσταση των κατόπτρων και προκάλεσε παγκόσμια εντύπωση.

Ο Ατέρμων Κοχλίας εφευρέθηκε από τον Αρχιμήδη κατά τη διάρκεια τoυ ταξιδιού τoυ στην Αίγυπτο. Χρησίμευε στην άντληση ύδατος από ένα χαμηλό επίπεδο σ' ένα υψηλότερo. Oι χρήσεις τoυ από την αρχαιότητα έως σήμερα είναι πολλές:

Άρδευση αγροτικών καλλιεργειών, απαλλαγή μεταλλείων από λιμνάζοντα ύδατα, άντληση υδάτων από τα έγκατα πλοίων.

Χρησιμοποιείται έως σήμερα, με πολλές μορφές και ποικιλία χρήσεων.

Αποτελούταν από ένα στροφείο σε άξονα με ελικοειδή πτερύγωση από εύκαμπτα κλαδιά ιτιάς ή λυγαριάς, και το όλο σύστημα εφαπτόταν στο εσωτερικό κυλίνδρου. Έπρεπε να είναι βυθισμένο στο νερό με κλίση 30 μοιρών. Το νερό κινείται ανοδικά στα ελικοειδή πτερύγια και μεταφέρεται στο άνω άκρο της διάταξης.

Τον 17ο αιώνα, η περίφημη παρισινή αρχιμήδεια «πολυ-μηχανή» του Marly θεωρήθηκε ως ένα από τα θαύματα του κόσμου της τεχνικής. Κατασκευάστηκε το 1684 με εντολή του Λουδοβίκου 15ου με στόχο την άντληση νερού από τον Σηκουάνα για την κάλυψη αρδευτικών αναγκών των παλατιών Βερσαλλιών και Μαρλί και περιελάμβανε 14 υδροτροχούς και 250 κοχλίες.

Ο Βαρούλκος (το πρώτο κιβώτιο ταχύτητας) ήταν ένας μηχανισμός από συμπλεκόμενους ατέρμονες κοχλίες και οδοντωτούς τροχούς εντός κιβωτίου και χρησιμοποιούνταν για την ανύψωση ή έλξη μεγάλων φορτίων με την εφαρμογή ελάχιστης δύναμης.

Ο μηχανισμός περιγράφεται αναλυτικά από τον Ήρωνα αλλά εφευρέτης του ήταν ο Αρχιμήδης ο οποίος με έναν παρόμοιο μηχανισμό (περισσότερων οδoντωτών τροχών και ατέρμονων κοχλιών) καθέλκυσε ένα γιγάντιο πλοίο με τη δύναμη του ενός χεριού του, λέγοντας: «Δός μοι που στω και κινώ την γη» εκθειάζοντας τις δυνατότητές του.

Ανυψωτικές μηχανές

Οι πρώτες γραπτές πληροφορίες για τη χρήση ανυψωτικών μηχανών εμφανίζονται το 530 π.Χ.

Είναι όμως αφελές να υποστηρίζουμε ότι οι μηχανισμοί εμφανίστηκαν τότε αφού οι τεράστιες οικοδομές της Τίρυνθας και των Μυκηνών είναι προγενέστερες.
Πέντε ήταν τα είδη των κυριότερων ανυψωτικών μηχανών. Ο μοχλός, η τροχαλία, η διπλή τροχαλία, το πολύσπαστο και το βαρούλκο.
Γνωστοί μηχανικοί και αρχιτέκτονες της Ελληνιστικής περιόδου όπως οι Αρχιμήδης, Κτησίβιος, Ήρων, Βιτρούβιος, Πάππος, έγραψαν ολόκληρα βιβλία για το θέμα το οποίο πήρε τεράστια έκταση και εξειδίκευση.

Οι μηχανές αυτές έδωσαν μια άλλη διάσταση στα δομικά έργα, που πλέον με λίγο προσωπικό μπορούσαν να εκτελεστούν έργα σε ευρεία κλίμακα όπως ορισμένα από τα παρακάτω επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Το γιγάντιο χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία (466-456π.Χ.)

Έργο του ξακουστού Φειδία δέσποζε στο ναό της Ολυμπίας για μια περίοδο 800 ετών.

Η εμφάνισή του πρόδιδε αξεπέραστη μεγαλοπρέπεια και το πρόσωπο του θεού ήταν η αποθέωση της τέχνης του γλύπτη.

Το βάθρο του αγάλματος από γαλάζιο ελευσίνιο μάρμαρο, είχε 65 τετρ. μέτρα επιφάνεια και το ύψος έφτανε τα 14 μέτρα. Μεγάλη ποικιλία πολύτιμων υλικών χρησιμοποιήθηκαν όπως έβενος, ελεφαντόδοντο, χρυσός, πετράδια και πολύτιμοι λίθοι.

Η τύχη του ήταν περιπετειώδης. Το 80π.Χ. λεηλατήθηκε από το Σύλλα, το 393μ.Χ. ο βασιλιάς των Γότθων Αλάριχος το λεηλατεί πάλι, το 426μ.Χ. χωρίς τα πολύτιμα στολίδια του μεταφέρεται στην Κωνσταντινούπολη από το Θεοδόσιο Β’ και το 475μ.Χ. καταστρέφεται από μεγάλη πυρκαγιά.

Ο Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσσο (356 π.Χ)

Τόπος λατρείας και προσκυνήματος του Ελληνισμού όχι μόνον της περιοχής αλλά και πολλών άλλων απομακρυσμένων περιοχών.

Χτίζεται για πρώτη φορά το 530π.Χ. αλλά ένας διεστραμμένος πυρομανής ο Ηρόστρατος τον καίει το 356π.Χ. τη νύχτα συμπωματικά που γεννιέται ο Μ. Αλέξανδρος. Γι’ αυτό ο μύθος λέει ότι ο ναός κάηκε επειδή η θεά τον εγκατέλειψε για να παραστεί στη γέννηση του ημίθεου.

Οι Εφέσιοι αποφασίζουν και τον ξαναχτίζουν. Ο νέος ναός τώρα είναι τεράστιος. Έχει βάση επιφάνειας 9.700 τετρ. μέτρων με διπλές σειρές κιόνων που φτάνουν τους 106.  Στο εσωτερικό το άγαλμα της θεάς έχει πολλούς μαστούς ως θεάς της γονιμότητας. Η στέγη του είναι από ξύλο κέδρου και οι θύρες από κυπαρισσόξυλο. Στη διακόσμηση πήραν μέρος οι ζωγράφοι Απελλής και Ευφράνωρ και οι γλύπτες Πραξιτέλης, Μύρων, Φειδίας, Πολύκλειτος, Κρησίλας και Φράδμονας.

Το 401μ.Χ. ο Ιωάννης Χρυσόστομος διέταξε το κλείσιμό του και αργότερα γκρεμίστηκε από τους Γότθους.

Το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού (353 π.Χ.)

όπου το όνειρο ενός άσημου άρχοντα, του Μαυσώλου, και η υπεροψία του τον οδήγησαν στην κατασκευή ενός υπέροχου ταφικού μνημείου τα περισσότερα ευρήματα του οποίου υπάρχουν σήμερα στο Βρετανικό μουσείο.

Ο Μαύσωλος επιστράτευσε τους καλύτερους Έλληνες αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες όπως τους Πυθέα, Σάτυρο, Σκόπα, Λεωχάρη, Βρύαξη, Τιμόθεο και ίσως τον Πραξιτέλη.

Το συνολικό ύψος του μνημείου έφτανε τα 55 μέτρα και τις τρεις τεράστιες κλίμακες κοσμούσαν παραστάσεις από την Αμαζονομαχία, την Κενταυρομαχία και την Τιτανομαχία. 

Το οικοδόμημα γκρεμίστηκε το 1.200μ.Χ. από σεισμούς και το 1.402μ.Χ. οι ιππότες της Ρόδου χρησιμοποίησαν πέτρες του για την ανοικοδόμηση του φρουρίου του Αγ. Πέτρου στην Αλικαρνασσό.

Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας (275π.Χ.)

ένα εκπληκτικό κατόρθωμα  τόσο κατασκευαστικά όσο και τεχνολογικά.

Κτίστηκε σε διάρκεια 12 χρόνων κατά τη βασιλεία του Πτολεμαίου ΙΙ του Φιλάδελφου και πήρε την ονομασία του από την ομώνυμη νησίδα Φάρος που βρισκόταν στην είσοδο του λιμανιού της πόλης. Το αρχικό του όνομα ήταν «πυροφόρος πύργος».

Το οικοδόμημα είχε συνολικό ύψος 140 μέτρα ήταν κτισμένο σε τέσσερα επίπεδα και είχε πολλά έργα τέχνης και αυτοματισμούς. Στην κορυφή ένας μηχανισμός (φακός;) αντανακλούσε το φως πολλά μίλια μακριά μέχρι 300 στάδια.

και ο Κολοσσός της Ρόδου (292 - 280 π.Χ.)

που αποτελεί ένα σύνθετο έργο μηχανικής, γλυπτικής, αρχιτεκτονικής και προκαλεί το θαυμασμό μέχρι σήμερα.

Κατασκευάστηκε από το Χάρη το Λίνδιο σε ανάμνηση της νίκης των Ροδίων στην πολιορκία του Δημητρίου από χρήματα προερχόμενα από την πώληση των πολιορκητικών μηχανών.

Ο Χάρης χρησιμοποίησε τεράστιους όγκους χώματος που περιέβαλλαν το άγαλμα το οποίο έχτιζε από τα πόδια προς την κορυφή. ‘Όταν διάλυσε το λόφο αποκαλύφθηκε το μεγαλοπρεπές άγαλμα που φυσικά δεν ήταν στημένο στο λιμάνι της Ρόδου.

Ο Κολοσσός είχε τραγική τύχη. Μετά από σεισμό το 220π.Χ. έσπασε στα γόνατα και γκρεμίστηκε ενώ το 654μ.Χ. πουλήθηκε σε εβραίο έμπορο ο οποίος χρησιμοποίησε 900 καμήλες για να μεταφέρει τους 225 τόνους μπρούτζου που το αποτελούσαν.

Η συνέχεια σε επόμενη ανάρτηση ...